İnsan yaratılan varlıkların en mükemmeli ve en güzelidir.[1] İslam dini ise korunması gereken en temel beş esas arasında insanın kendini (canını) korumasını emretmiştir. Bu yüzden insanoğlu, hem harici hem de dahili tüm bela, hastalık ve musibetlerden kendini tarih boyunca korumaya çalışmıştır. Nereden bakarsak bakalım hastalık ve rahatsızlıkların sayısını ve çeşidini tespit etmek veya bir şey ile sınırlandırmak imkansızdır. Kur’an-ı Kerim’de ve hadis-i şeriflerde bazı hastalıklara[2] ve toplumların başlarına gelen musibetlere yer verilse de biz bu çalışmada özellikle zaman, mekan ve kavramsal yönüyle Hz. Peygamber’in Medîne’ye gelişiyle beraber yaşanan gelişme ve dönüşümün bir yansıması olarak Medîne toplumun tıbba bakışı ve o dönemde ortaya çıkan hastalıklar ile tedavi yöntemleri hakkında bir inceleme yapacağız.

• ABDURREZZÂK, Ebû Bekr Abdürrezzâk b. Hemmâm b. Nâfi‘ San‘ânî Himyerî (211/826-27), Musannef, I-XI, thk. Habîburrahmân A’zamî, Mektebü’l-İslâmî, Beyrut 1403/1983. AFÎFÎ, Abdullah, Meretü’l-İslâmiyye fî Câhiliyyetihâ ve İslâmihâ, I-III, Mektebetü’s-Sekâfe, Medîne 1933 ALTUNER, İlyas, “Hippokrates, Hipokrat Yemini", Iğdır Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 7, 2015. ATASEVEN, Âsaf, “Bir Hadîsin Düşündürdükleri: Vebâ Hastalığı ve Karantina”, İslâm Medeniyeti, 1967, C: I, S: 4, 39-41. ATEŞ, Ali Osman, “Akıl Hastalıkları Üzerine Cinlerin Etkisi ve Rukye Konusuyla İlgili Bazı Rivayetlerin Değerlendirilmesi”, Diyanet İlmi Dergi [Diyanet Dini - İlmi - Edebi Dergi], 1993, C: XXIX, S: 2, 103-128.